Πάσχα στον Κυνίδαρο

«Ξύλα θέλει το καμίνι και κανένας δεν μας δίνει»

Το άναμμα του καμινιού στον Κυνίδαρο γίνεται το Μεγάλο Σάββατο λίγο πριν την Ανάσταση. Από το απόγευμα του Μεγάλου Σαββάτου παιδιά γυρίζουν στους δρόμους του χωριού φωνάζοντας «Ξύλα Θέλει Το Καμίνι Και Κανένας Δεν Μας Δίνει». 

Οι κάτοικοι του χωριού δίνουν ξύλα που έχουν φυλάξει για το σκοπό αυτό, τα οποία συγκεντρώνονται έξω από το προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου όπου και θα γίνει και η Αναστάσιμη Ακολουθία.

Βάζουν πρώτα ένα φρύανο που είναι το προσάναμμα και μετά τοποθετούν τα ξύλα σχηματίζοντας ένα κώνο. Το καμίνι ανάβει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου και μία ώρα πριν την Ανάσταση. 

Ο συγχωριανός μας Κώστας Κλουβάτος στο βιβλίο του Κυνίδαρος  ο Απίκραντος αναφέρει ότι προφανώς πρόκειται για παραλλαγή του καψίματος του Ιούδα που αναβιώνει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας την Μεγάλη Παρασκευή (Θράκη), το βράδυ της Ανάστασης (Κρήτη) κ. ά. Πρέπει το έθιμο να διατηρηθεί και να μην επηρεαστεί από τον «σύγχρονο πολιτισμό» και «τεχνολογία».

«Μες την κουνίστρα κάθεται μια άσπρη περιστέρα…»

Την ημέρα του Πάσχα στις Ντρυάδες τα κοπέλια του χωριού δένουν κούνιες. 

Η κούνια είναι από σχοινί, δεμένο σε γερό «μπράτσο» - κλαδί της βελανιδιάς και στο τέλος μαξιλαράκι για να μην «κόβεσαι» από το σχοινί. 

Το έθιμο αυτό έχει μέσα του έντονο το στοιχείο του έρωτα, του φλερτ ανάμεσα στους ερωτευμένους. 

Πολλές κοπέλες θέλουν να τις κουνήσει ο αγαπημένος τους και κοπέλια να κουνήσουν τις αγαπημένες τους.